Ik vroeg mijn nuchtere, hardwerkende en leuke broer naar zijn mening over ‘goede therapie’. Mijn vraag was ‘wat vind jij goede therapie’? Nu vond hij dit logischerwijs een lastige, omdat hij zelf nog nooit therapie gevolgd heeft. Daarom mijn vraag toegelicht: wat als je hoort van een goede vriend die ergens mee zit en diegene gaat hulp zoeken, wat zou jij aanraden? Of je bent in gesprek met iemand die bijv. coaching of iets dergelijks volgt, dan heb je daar vast wel een mening over. Denk je dan dat dat iets toevoegt of niet? Dit gesprek met hem hierover was verrassend voor mij. Hij kwam met 2 ergernissen wat betreft therapie.
1: De vraag ‘hoe voel je je erbij’? Dat vind hij dus een irritante vraag. Ergens begrijp ik die wel. Het kan een beetje een clichévraag worden of wat soft en suf overkomen. Maar dan de volgende ergernis….
2: Graven in je jeugd, alsof daar alles te vinden is. Ik citeer: ‘De voornaamste reden voor het niet graven in je jeugd dat mij een beetje clichématig overkomt. Natuurlijk zal dat voor de 1 gelden en de ander niet. Maar soms bekruipt mij het gevoel dat wanneer je maar lang/ver genoeg graaft je altijd wel iets tegen zou kunnen komen. Het leven is niet alleen maar peis & vree. Misschien zal het voor veel mensen wel werken, maar voor mij (en ik denk voor nuchtere ingestelde vrienden) niet. Althans, ik zou er bedenkingen bij gaan krijgen.’
Deze tweede reden zette mij aan het denken en vond ik daarom super waardevol om te horen. Ik vind ‘graven in het verleden’ zo’n vanzelfsprekend onderdeel van therapie dat ik er niet meer bij stil sta dat dat dus niet voor iedereen geldt, echt een eye opener!
Toen ik daar verder over nadacht, kwam ik erop uit dat het volgens mij het nogal uitmaakt met welke reden je naar je verleden gaat kijken. Als het is om ergens de schuld te kunnen neerleggen en daarmee je verantwoordelijkheid niet te nemen dan snap ik dat dit weerstand oproept. Ook maak ik vaker mee dat mensen bang zijn om negatief te spreken over bijvoorbeeld hun ouders als ze het over hun jeugd hebben. Terwijl m.i. het kijken naar je verleden niet gaat om verantwoordelijkheid afschuiven of negatief te spreken over mensen van wie je doorgaans houdt. Dat is niet mijn uitgangspunt!
Mijn uitgangspunt is wel dat als je vastloopt (wat doorgaans de reden is om in therapie te gaan) het handig is om naar jezelf te kijken, juist om je verantwoordelijkheid te nemen. Jouw eigen ontstaansgeschiedenis, levensverhaal is daar onderdeel van. In je jeugd is een basis gelegd voor heel veel zaken. Er is je oa voorgeleefd wat onvoorwaardelijke liefde is, of niet, of een beetje van allebei, omdat niemand volmaakt is. Ouders zijn niet volmaakt en jijzelf bent niet volmaakt. Door eerlijk te kijken wat je hebt meegekregen aan moois, maar ook wat je misschien niet hebt kunnen leren (om welke reden dan ook) geeft je juist zicht op waar je zelf verantwoordelijkheid te nemen hebt.
Een voorbeeld: als je nooit hebt geleerd om gezond boos te worden en nu je frustraties af reageert in het verkeer (ik noem maar wat) dan is het handig om te begrijpen dat je dat dus niet geleerd hebt en daar nu wat aan te doen hebt. En ja, daarvoor moet je doorgaans een stukje terug in de tijd. En natuurlijk kan dat eng en lastig zijn, maar juist nuchtere mensen, je kan ook zeggen kalme, realistische,bedaarde en bekwame mensen kunnen dit 😉
Bedankt Erik Dekker voor jouw input!
#therapie
#transpersoonlijk
#creatief
#ervaringsgericht